<Pisum>>

Olim erat princeps qui principissam in matrimonium ducere cupiebat; sed vera principissa esse debebat. Toto orbe terrarum iter fecit ut unam inveniret, sed nusquam quod volebat adipisci potuit. Satis erant principissae, sed difficile erat invenire utrum verae essent. Semper aliquid in eis erat quod non erat quale esse debuit. Itaque domum rediit tristis, nam veram principissam habere vehementer cupivisset.

Quadam vespera tempestas ingens orta est; tonitrua et fulgura erant, et pluvia torrentibus effusa est. Subito pulsatio ad portam urbis audita est, et rex senex accessit ut eam aperiret.

Principissa ibi ante portam stabat. Sed, pro Iuppiter! qualem spectaculum pluvia et ventus eam praebuerant! Aqua de capillis et vestimentis defluebat, in digitos calceorum et iterum per calces defluebat. Attamen se veram principissam esse dicebat.

“Bene, mox hoc cognoscemus,” cogitavit regina anus. Sed nihil dixit, cubiculum ingressa est, omnia stragula e lecto abstulit, et pisum in imo posuit; tum viginti strata sumpsit et super pisum posuit, et deinde viginti lectos e plumis super strata.

In hac re principissa totam noctem iacere debuit. Mane interrogata est quomodo dormivisset.

“O, pessime!” inquit illa. “Vix oculos totam noctem clausi. Dii soli sciunt quid in lecto fuerit, sed in re dura iacebam, ita ut toto corpore nigra et caerulea sim. Horrendum est!”

Nunc sciebant eam veram principissam esse, quia pisum per viginti strata et viginti lectos e plumis edule senserat.

Nemo nisi vera principissa tam sensibilis esse posset.

Itaque princeps eam in uxorem accepit, nam iam sciebat se veram principissam habere; et pisum in museo positum est, ubi adhuc videri potest, si nemo id furatus est.

En, vera historia est.